Χαιρετισμός προέδρου Συλλόγου «Εγκέφαλος»
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΔΙΒΟΛΗ
Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Διευθυντής και εκδότης περιοδικού «Εγκέφαλος»

Κυρίες και κύριοι

Εκ μέρους των μελών του Εγκεφάλου, της επιστημονικής επιτροπής και της οργανωτικής επιτροπής, θερμά σας καλοσωρίζω.

Όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, το περιοδικό «Εγκέφαλος» πρωτοεκδόθηκε από τρεις ιδιώτες επιφανείς συναδέλφους, τους Φώτη Σκούρα, Αθανάσιο Χατζηδήμο και Μιχαήλ Στριγγάρη το 1950. Στη συνέχεια, για πολλά χρόνια, αποτέλεσε όργανο της Ελληνικής Νευρολογικής και Ψυχιατρικής Εταιρίας. Με την αδρανοποίηση της εταιρίας αυτής και τον διαχωρισμό των δύο ειδικοτήτων το 1990, μιά ομάδα συναδέλφων με επικεφαλής τον Μ. Στριγγάρη ίδρυσε το σύλλογο "Εγκέφαλος" και ανέλαβε τη συνέχιση της έκδοσης του περιοδικού.

Το περιοδικό είχε ήδη εθνική αναγνώριση (ΦΕΚ: Α3β/447-β19/16-1-1985) και οι εργασίες που δημοσιεύονται σ' αυτό αποτελούν κριτήριο για τη διεκδίκηση και κατάληψη θέσης του κλάδου γιατρών Ε.Σ.Υ.

Σαν σύλλογος, πλέον, "Εγκέφαλος", εργαστήκαμε προς δύο κατευθύνσεις: α) τη συνέχιση της έκδοσης του περιοδικού και β) τη δραστηριοποίηση σε άλλους τομείς, με τα εξής αποτελέσματα:

• Το περιοδικό συνεχίζει να εκδίδεται απρόσκοπτα, κανονικά και να διανέμεται δωρεάν, παρά τις όποιες δυσκολίες.
• Το περιοδικό έχει την παρουσία του στο Διαδίκτυο, όπου δημοσιεύεται ολόκληρο το περιεχόμενό του.
• Χορηγείται υποτροφία στη μνήμη της εκπαιδευτικού Αγγελικής-Ευαγγελίας Διβόλη, σε φοιτητές ιατρικής ή παραϊατρικών επαγγελμάτων
• Εφαρμόζεται εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που προς το παρον πραγματοποιείται με την διενέργεια ημερίδων.

H σημερινή ημερίδα έχει θέμα: Ρευστότητα και Μεταβολές στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια - κοινωνία.

Ανέκαθεν η ανθρωπότητα υπέκειτο σε μεταβολές και απειλές· τις αντιμετώπησε με αντιδράσεις που οδήγησαν στην επιβίωση, την εξέλιξη και πρόοδό της.

Η ατομική βόμβα κυρίως αλλά και οι πολεμικές συρράξεις της τότε εποχής δημιούργησαν πρωτόγνωρη απειλή και ανασφάλεια με επακόλουθο, ως επί το πλείστον, την εφήμερη αντιμετώπιση της ζωής. Εξέλειπαν σχεδόν μακρόπνοα σχέδια. Οι νέοι, άνθρωποι από πολλά χρόνια σταμάτησαν να κάνουν όνειρα, να σχεδιάζουν το μέλλον και σιγά σιγά επεκράτησε το «να περνάμε καλά τώρα».

Η μάθηση, η παιδεία γενικότερα πήρε δευτερεύοντα ρόλο με την έννοια ότι έγινε υποχρεωτική με την ελπίδα μιας καλύτερης μελλοντικής εργασιακής προοπτικής.

Τα πολλά πρέπει που επεβλήθηκαν στην νεολαία για ελπιδοφόρο μέλλον πρόσθεσαν καταπίεση, παραγνωρίστηκαν τα συναισθήματα που μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και οδήγησαν τις ανθρώπινες σχέσεις σε συρρίκνωση και ρηχότητα.

Τα άτομα απειλούνται από την αβεβαιότητα για την επιβίωση, την εξέλιξη και πρόοδό τους· κατέχονται από δυσπιστία στη φερεγγυότητα των συνανθρώπων τους και τις αξίες της ζωής και οδηγούνται σε μοναξιά, ανασφάλεια.

Μήπως αποτέλεσμα τούτων είναι ότι κάποιοι προσπαθούν να αντιδράσουν με μέσα και τρόπους που τους παρέχουν, ενίοτε όχι νόμιμα, υπεροχή και συχνά στις ημέρες μας καταλήγουν σε βία;

Σήμερα όμως έχουμε κοντά μας πολύ αξιόλογους επιστήμονες, ξεχωριστούς ο κάθε ένας στον τομέα του που θα μας αναπτύξουν διεξοδικά το θέμα. Τους ευχαριστώ θερμά, όπως και όλους σας και εύχομαι καλή επιτυχία. Εγκέφαλος 2010, 47(2):54.