Το ζήτημα της ευθανασίας και ο σύγχρονος προβληματισμός
Κ. ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ*, Σ.. ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ**
*Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας στον τομέα της Ηθικής. Α.Π.Θ.
**Καθηγητής Νευρολογίας Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Α΄ Νευρολογικής Κλινικής Α.Π.Θ.

Περίληψη
Το ζήτημα της ευθανασίας δεν αποτελεί έναν νέο προβληματισμό για την ανθρωπότητα. Μπορεί το πρόβλημα να έχει γίνει οξύτερο, μπορεί να γίνεται επίκληση στην αυτονομία του ασθενούς ωστόσο η θέση είναι αντίθετη όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα. Ενώ μέχρι πριν δεν υπήρχε αυτός καθαυτός ο όρος ευθανασία, χρειάζεται να φτάσουμε στον τρίτο αιώνα όπου και τον εντοπίζουμε για πρώτη φορά και πιο συγκεκριμένα στον κωμωδιογράφο Ποσείδιππο όταν αναφέρει πως «ών τοίς θεοίς άνθρωπος εύχεται τυχείν/της ευθανασίας κρείτον ουδέν εύχεται». Επίσης υπάρχει και η περίπτωση του Διαγόρα από την Ρόδο όπου βλέποντας τους υιούς του ως Ολυμπιονίκες και μην αντέχοντας την χαρά είπε πως μετα από αυτό δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για να πεθάνει. Έκτοτε ακολούθησαν και άλλοι ορισμοί που αφορούσαν το «εύ θνήσκειν» όμως η στάση δεν ήταν πάντοτε θετική απέναντι στην αφαίρεση της ζωής και πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά τόσο από τον Ιπποκρατικό όρκο όσο και από τις θρησκείες που αποκαλούν την ζωή ως δώρο Θεού. Εγκέφαλος 2010, 47(3):144-149.

Λέξεις κλειδιά: Ευθανασία, θρησκείες, εγκεφαλικός θάνατος, μεταμοσχεύσεις.

Πλήρες κείμενο